قمـــار زندگـۓ را به ڪسۓ باختم ڪه " تـڪ " " دل " را با " خشـــت " بریـــد
جریمــه اش " یڪ عمر"" حســــرت" شد!
باخــــت ِ زیبایـــــــــــــــــۓ بود!
یاد گرفتــم به "دل" "دل" نبنـدم!
یاد گرفتـم از روۓ "دل" حڪم نـڪنم!
"دل" را بایـد " بُــر" زد جایـش "سـنگ" ریخـت " ڪـه با "خشـت" "تڪبــُری" نڪند.